Merinoschaap

Wolindustrie

Dodelijke larven
De merinoschapen zijn dusdanig doorgefokt dat ze veel te veel huid hebben. Want hoe meer huid, hoe meer wol er ingewonnen kan worden. De schapen moeten ieder jaar geschoren worden, omdat de schapen een onnatuurlijke zware vacht aanmaken. Door de vacht en gerimpelde huid is het achterwerk van de schapen een broedplaats voor bromvliegen. Doordat de urine en de ontlasting van de merinoschapen in hun vacht blijft zitten, worden vliegen aangetrokken. De bromvlieg legt eitjes in de achterste huidplooien van het merinoschaap waarvan de vleesetende larven bij uitkomst het schaap aanvreten. Dit is voor het schaap zeer pijnlijk en uiteindelijk zelfs dodelijk. Om deze reden passen veel Australische boeren mulesing toe op het schaap.

Mulesing
Mulesing is het wegsnijden, of eigenlijk knippen van de huid rond het achterwerk van een schaap met een ‘mulesing shears’. Het schaap wordt hierbij op de rug gelegd en vastgebonden terwijl het wanhopig tegenspartelt. Nadat de huid is verwijderd, worden de lammetjes al bloedend aan hun lot overgelaten. Door de hogere kosten van een verdoving, gebeurt het vaak zonder verdoving. De verwijderde huid zal minder snel vliegen trekken omdat er geen urine en ontlasting aan blijft hangen. Mulesing wordt vaak tegelijkertijd gedaan met het afknippen van de staarten en castratie, wat ook zonder verdoving gebeurt. Alleen in Australië, waar het probleem met de bromvlieg het grootste is, wordt mulesing toegepast. Mulesing kan worden vermeden door bijvoorbeeld schapen met minder huidplooien te gebruiken. Sommige boeren zijn daar al op overgestapt met goede resultaten. Veel andere boeren doen dit simpelweg niet omdat ze bang zijn zo minder wol per schaap te krijgen en dus minder inkomsten krijgen.

Verbroken belofte
In 2004 hebben Australische boeren toegezegd om in 2010 te stoppen of minderen met mulesing. De industrie heeft echter hun belofte gebroken en nog steeds worden elk jaar miljoenen lammetjes gemulesed. Recente gegevens wijzen zelfs uit dat elk jaar ongeveer 10 miljoen merinolammetjes worden gemulesed.

Regelgeving

Helaas loopt werelds grootste wolleverancier Australië nog steeds flink achter als het gaat om dierenwelzijn. Er bestaan nog steeds geen wettelijke eisen hoe een procedure als mulesing moet worden uitgevoerd en er is tevens geen wettelijke verplichting om pijnverdoving toe te passen.

In Nieuw-Zeeland is mulesing sinds oktober 2018 wettelijk verboden. Er staan zware boetes op over­treding van het verbod. In praktijk werd mulesing in dit land de laatste jaren al bijna niet meer toegepast. Het land heeft hiermee een grote voorsprong op de Australische buren. Door het koelere klimaat is mulesing in Zuid-Amerika niet gangbaar. Wol van dit continent is daarom bij kritische consumenten in opkomst. De kwaliteit is doorgaans ook uitstekend, hoewel de fijnheid achterblijft bij wat Austra­lische merino’s soms produceren.

Schapenras

Het merinoschaap is een van de bekendste schapenrassen in de wereld. Er bestaan zowel vlees- als wol merinoschapen. Dankzij de vele huidplooien produceert een schaap wel vijf kilo wol per jaar. Per vierkante centimeter groeien bij een merinosschaap tien keer zoveel haartjes als bij een gemiddeld schaap. De wol is wit, zacht en van zeer fijne structuur en wordt veel gebruikt voor kleding omdat deze wol niet kriebelt. Merinoschapen zijn voornamelijk te vinden in Australië, Nieuw-Zeeland, Argentinië, Zuid-Afrika en in het westen van de Verenigde Staten. Waarbij Australië de grootste producenten is van merinowol. Australië produceert ongeveer 80% van alle merinowol dat gebruikt wordt voor de productie van textiel. Dit komt neer op ongeveer 145 miljoen schapen.