Bontindustrie
Elk jaar gaat in april de grootschalige commerciële zeehondenjacht van start in Canada. Zeehondenpups van nog geen drie maanden oud worden op brute wijze doodgeknuppeld voor hun vacht. Dit terwijl de zeehondenjacht Canada economisch niet veel meer oplevert; al 35 landen hebben handelsverboden ingevoerd waardoor de marktwaarde van zeehondenproducten de laatste jaren is gekelderd. Zonder flinke subsidies van de Canadese overheid zou deze bontindustrie al lang niet meer bestaan.
De Canadese overheid geeft ieder jaar maximale vangstquota aan, het maximaal aantal zeehonden dat gedood mag worden. De laatste jaren lag het vangstquotum rond 400.000 zeehonden. Het uiteindelijke aantal gedode zeehonden verschilt per jaar, maar sinds het Europese importverbod werd aangenomen ligt het op ongeveer 30.000 zeehonden per jaar. Wetenschappers schatten dat er in werkelijkheid tweemaal zoveel zeehonden worden gedood dan in de officiële statistieken staat vermeld. Canada en Groenland jagen op dezelfde populatie zeehonden, maar hebben tot nu toe geen gezamenlijk beleid rondom de jacht. In Groenland worden jaarlijks ruim 80.000 zadelrobben gedood.
Verschillende dierenartsen hebben de zeehondenjacht geobserveerd en geconcludeerd dat zeehonden levend werden gevild. Jagers checken vaak niet of het dier dood is voordat het wordt gevild. Jaar in jaar uit constateren jachtwaarnemers hoe gewonde zeehonden door de jagers worden achtergelaten en zeehonden, terwijl ze nog bij bewustzijn zijn, met bootshaken over het ijs worden getrokken.
Pups mogen als ze slechts twee weken oud zijn en hun witte vacht zijn verloren bejaagd worden. Ze worden neergeschoten of met een houten knuppel met een ijzeren punt ‘hakapik’ geslagen. Vaak wordt de zeehond gewond achter gelaten om later aan zijn verwondingen te overlijden. De jagers gaan gehaast te werkt en controleren regelmatig niet of het dier buiten bewustzijn is. Levende dieren worden soms bij vol bewustzijn aan stalen haken gespiest. Er wordt op zadelrobben, klapmutsen en grijze zeehonden gejaagd.
Subsidie
De jacht op zeehonden wordt (indirect) met miljoenen gesubsidieerd door de Canadese regering. Het geld is de laatste jaren ook gestoken in het vinden van nieuwe afzetmarkten, bijvoorbeeld door middel van het financieren van handelsmissies naar China. Toch levert de commerciële zeehondenjacht vergeleken met andere industrieën betrekkelijk weinig op.
Door een krimpende afzetmarkt en het slechte ijs van de afgelopen jaren is de zeehondenjacht niet rendabel en wordt er belastinggeld van de Canadezen gebruikt om de jacht in stand te houden. Uit onderzoek van de Environics Research Group is gebleken dat 68% van de Canadezen tegen deze vorm van steun is. Een overgrote meerderheid van 84% van de Canadezen is van mening dat deze subsidie gebruikt zou moeten worden voor omscholing van de zeehondenjagers. Door te stoppen met de jacht kan de Canadese overheid 7 miljoen dollar (5,3 miljoen euro) per jaar besparen. De jacht levert slechts een paar honderd parttime banen voor een paar weken per jaar op.
Zeehondenjacht Inuit versus commercieel
De Canadese Inuit zeehondenjacht is kleinschalig en vindt plaats in het Arctische gebied. Hierbij gaat het om een jacht op open water waarbij ongeveer 2000 zadelrobben per jaar gedood worden.
De Inuit zeehondenjacht in Groenland is grootschaliger. Van de totale bevolking van Groenland is ongeveer 88% Inuit. De Groenlandse zeehondenjacht betreft een gemiddelde van 80.000 gedode zeehonden per jaar. Bijna de helft van de zeehonden die geraakt worden, ontsnapt en overlijdt in zee. Voor de Inuit geldt een uitzondering op het EU verbod, om de kleinschalige jacht te beschermen en de traditionele jager een levensonderhoud te bieden.
Regelgeving
De afzetmarkt voor het zeehondenbont is erg klein. Hieronder volgt een chronologisch overzicht van de diverse verboden.
1972 De Verenigde Staten stelt ‘Marine Mammal Protection Act’ in met verbod op import van zeehondenproducten.
2006 Mexico en Kroatië stellen verbod in op import en export van zeehondenproducten.
2007 België, Nederland, Italië, Duitsland, Oostenrijk stellen verbod in of ondernemen stappen om verbod in te stellen op import op zeehondenproducten.
2009 De gehele EU (28 landen) stelt importverbod in op zeehondenproducten met een uitzondering voor producten afkomstig van de zelfvoorzienende jacht door Inuit en andere inheemse bevolkingsgroepen.
2011 Douanes van Rusland, Kazachstan en Wit-Rusland stellen verbod in op import en export van zeehondenbont van zadelrobben.
2011 Het Chinese parlement (National People’s Congress) bespreekt twee wetsvoorstellen voor een nationaal importverbod, maar stelt nog geen importverbod in.
2013 Taiwan stelt importverbod in op zeehondenproducten.
2014 Zwitserland kondigt aan zeehondenproducten te gaan verbieden (zodra de Wereld Handels Organisatie een positieve uitspraak doet over EU importverbod).
2014 De Wereld Handels Organisatie oordeelt dat het EU importverbod in overeenstemming is met internationale handelsregels.
In het wild
Zeehonden behoren tot de roofdieren. Ze hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag die meer dan vijf centimeter kan zijn de lichaamswarmte vast. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht en bij enkele soorten zijn de mannetjes groter dan de vrouwtjes. Het zijn de acrobaten van de zee, maar op het land komen ze nogal onhandig over. Hoewel ze met gemak met 35 kilometer per uur door het water zwemmen, halen ze op het droge maar net twee kilometer per uur.
Leefgebied
Zeehonden leven in Newfoundland en Labrador in Canada. Ze zoeken hun rustplekken in getijdengebieden (gebied met wisseling van waterstand door eb en vloed) en riviermondingen, waar zandplaten of stenen droogvallen. Zeehonden hebben een sterke voorkeur voor rustige plekken, zonder menselijk aanwezigheid. In het water leven zeehonden solitair, maar ze rusten vaak in grote gemengde groepen die tot honderden dieren groot kunnen zijn.
Paren en baren
Zeehonden krijgen hun jongen op het droge. Gewone zeehonden worden in de zomermaanden geboren, grijze zeehonden in de winter. De jongen van grijze zeehonden hebben daarom een dikke wintervacht. Ze zien er aandoenlijk uit met die dikke witte haren, ze kunnen er alleen niet mee zwemmen. De eerste weken blijven jonge grijze zeehonden daarom aan land. De moeder komt regelmatig langs om het jong te zogen. Zeehondenmoeders zogen hun jong drie weken. In die tijd krijgen de jongen alleen melk. Wanneer een jong in gevaar verkeerd en bijvoorbeeld door een mens wordt benaderd, zal de moeder eerder vluchten dan haar jong te hulp schieten.
