Zeehondenjagers in Noorwegen klagen dat er onvoldoende zeehonden zijn voor de jacht. Dit jaar, voor het eerst sinds honderden jaren, vertrok er niet één zeehondenboot volgens newspaper Dagens Næringsliv (DN). De jagers geven het klimaat de schuld. Dit wordt nu gezegd nadat de Noorse regering vorig jaar besloot om de subsidies voor de zeehondenjacht te stoppen.
Vorig jaar berichtte Bont voor Dieren over de beslissing van de Noorse regering om de subsidies te stoppen wat het onherroepelijke einde zou betekenen van de jacht. Het kost namelijk (te) veel geld om uit te varen met de schepen, zeker nu de jagers ook de zeehondenproducten niet meer kwijt kunnen door alle handelsverboden.
Het ijs is verdwenen
Tromsø, een stad in het noorden van Noorwegen, was ooit een bloeiende haven voor de Noorse zeehondenjagers. “Het is over. Game over. ”Het ijs is verdwenen” zei de laatste jager van Noorwegen Bjørne Kvernmo. De laatste boot die nog actief was voor de jacht vaart dit jaar uit voor ander werk, namelijk als onderdeel van oliepreventie activiteiten. Kvernmo, schipper op de boot Havsel, was gedurende meer dan 40 jaar een actieve zeehondenjager. Nu zegt hij in het DN interview dat er drastische veranderingen zijn opgetreden in de ijslaag waar de zeehondenpopulatie leeft en waar ze geslacht worden voor hun bont.
Verdronken door het dunne ijs.
De jager gaf ook aan in het interview dat het regende toen de boot aankwam in Vestisen (dichtbij Groenland) terwijl dat daar normaal gesproken vrijwel nooit voorkomt. Volgens hem was het ijs zo dun was dat het brak in stormachtig weer. Mogelijk zijn er 50.000 zeehondenpups verdronken door dit dunne ijs.
Gewaarschuwd
De zeehondenjagers hadden vorig jaar duidelijk grote moeite om zeehonden te vinden en deze moeilijke jacht was ook het onderwerp van de documentaire ‘Sealers- One last hunt’ die te zien was op het IDFA in Amsterdam waar Bont voor Dieren aanwezig was. “We vonden geen zeehonden vorig jaar. Ze zijn verdwenen, misschien 50-, 60- of 70.000 zeehonden. De ijsberen zochten ook naar ze, we zagen heel veel ijsbeersporen langs de randen van het ijs.” Kvernmo gaf aan dat de beslissing van de Noorse regering om de subsidies niet langer te verstrekken ook had bijgedragen aan de teloorgang van de jacht, maar hij benadrukte dat de voornaamste oorzaak de teruggang in stevig ijs en de moeilijke omstandigheden waren.
Milieu- dieren- en natuurorganisaties hebben eerder al gewaarschuwd voor de desastreuze gevolgen voor zeehonden van klimaatverandering en de slinkende ijslaag in de noordelijke gebieden van Canada en Rusland. Helaas waren satellietbeelden en andere aanwijzingen desondanks altijd onvoldoende reden voor de Canadese regering om de quota (maximale vangst) voor te bejagen zeehonden in Canada te verminderen. Des te opmerkelijker dat het nu van de jagers zelf komt dat er onvoldoende zeehonden zijn voor de jacht door een tekort aan stevig ijs.
Nu ligt de boot van Kvernmo in de haven van Tromso, bekend als de Arctische haven waar ook poolreizigers zoals Fridtjof Nansen en Roald Amundsen hun reizen begonnen. ‘Het was een levensstijl, een avontuur in de noorderwind’ zoals Kvernmo het omschrijft. Maar we leven nu in de 21ste eeuw; consumenten willen het zeehondenbont niet meer, afzetmarkten zijn verdwenen, en het ijs verdwijnt letterlijk als sneeuw voor de zon … Voldoende reden om definitief de zeehondenjacht wereldwijd af te schaffen.
